Iets voor mijn dertigste liep ik vast. Ik voelde mee leeg, gestrest en vond werken vooral een sleur. Ik kon alleen maar denken “is dit het nu?“

Maar ik had het toch lekker voor elkaar? De afgelopen jaren was ik met veel enthousiasme met mijn vak bezig geweest en had een mooie groeispurt gemaakt. Ik dacht dat ik het allemaal wel een beetje snapte, hoe werken werkt, hoe het leven werkt. Niets stond me in de weg van een geweldige toekomst.

Mijn studies had ik immers succesvol afgerond, ondertussen al wat carrière stappen gemaakt. Een heerlijk huis, een hele fijne relatie. Vanaf dat moment zou het wel wat moeitelozer worden en meer als vanzelf gaan. Beetje bezig zijn met mijn vak, op z’n tijd wat inspiratie opdoen en uiteindelijk succesvol zijn.

Min doel: gelukkig worden. En dat betekende in mijn hoofd toen nog heel erg succesvol zijn, hard werken en je best doen. Waar overigens niets mis mee is, maar dan is het wel handig als je jezelf een beetje kent en dingen doet die bij je passen.

Hoe het is om te werken, om leren gaan met mijn onzekerheid en perfectionisme? Met collega’s en managers, met tegenslag en prestatiedruk? Het bleek toch iets anders in elkaar te zitten dan ik op dat moment dacht.

Ik liep vast. En kwam een leegte en ontevredenheid tegen die ik niet eerder kende. Ik had alles en was niet gelukkig.

Terugkijkend naar de volle werkweken, waarin ik vooral bezig was met het wegwerken van mijn mail, mijn hoofd uit elkaar plofte van alles dat ik nog “moest” doen, de soms eindeloze vergaderingen en klaagzangen van collega’s. En op zondag al dacht: ai, morgen al weer maandag….

Ondertussen werd ik gek van mijn eigen ‘babbelbox’, die negatieve stemmetjes in mijn hoofd. Hoe iedereen er toch achter zou komen dat ik toch niet zo goed was als iedereen dacht en me ook vertelde. Want ik bleef me maar onzeker voelen. Ik was nog heel erg gericht op ‘hoe het hoort’, bezig met anderen tevreden stellen en met mijn inzet en resultaten, probeerde ik in te spelen op de verwachtingen van anderen. Bezig om in een goed blaadje te komen, om een positief oordeel te krijgen over mijn prestaties en inzet.

Ik had immers geleerd dat wanneer je je best maar doet, hard werkt dan komt succes en geluk vanzelf.

Dat bleek een grote denkfout, dus welkom Burn-out.

Tegelijkertijd werd mijn lief ernstig ziek, ik werkte full time. Had net zelf een operatie achter de rug had en naast mijn werk volgde ik nog een opleiding (rupsje nooit-genoeg).

Ik was net gevraagd door een voormalige leidinggevende om ergens te komen ‘puin ruimen’. Heel eervol natuurlijk, maar het bleek de verkeerde omgeving.

Het leven kwam voorbij……..

De afgelopen jaren heb ik zoveel geleerd over mezelf. Het voelt echt alsof ik steeds een nieuwe deur open doe en ontdek wat er nog meer voor moois en interessants te ontdekken is. En ik zal niet zeggen dat die weg altijd makkelijk is geweest. Maar het ontdekken van wie je bent, wat je wilt en hoe je dat voor jezelf voor elkaar gaat krijgen? Het is een ontdekkingsreis die ontzettend veel oplevert.

Als ze ons dit nu eens op school leerden!

De 3 meest impactvolle stappen waardoor ik nu voel dat ik voluit leef en werk?

1. Leren vertrouwen op mezelf en op anderen. Had ik 20 jaar geleden maar geweten dat ik alles al in huis had om van het leven en van mijn werk te genieten. Dat het niet nodig is om jezelf steeds te ‘verbeteren’. Dat het eerder gaat om jezelf te gaan ontdekken.
2. Leren om mijn eigen koers te bepalen in mijn werk en leven, waardoor ik gelukkig en succesvol ben. Maar dan wel op mijn manier.
3. Mijn hoofd koel leren houden in de drukte en in deze gekke wereld. Waardoor ik niet langer het gevoel heb om steeds tekort te schieten, achter de . En veel meer tevreden en blij ben met mijn leven.

Nu weet ik hoe ik mijn hart kan volgen, hoe het voor mij werkt als ik belangrijke keuzes te maken heb. Ik weet hoe ik de ‘slechte stress ‘ niet de overhand laat krijgen. Ik heb geleerd om te worden wie ik ben, mijn talent in te zetten op een manier die bij mij past. Ook al verandert dat in de tijd, ook ik blijf nog steeds leren. loop zo nu en dan vast en zoek even naar een nieuw spoor.

Al mijn f*ups, mijn wankelmomenten, met de angst onder mijn arm toch stappen blijven zetten? Daar heb ik het meeste van geleerd. Het is heel handig om te weten wat niet werkt en waarom dan niet.

Je weet nooit wat er nog in het verschiet ligt. Ik weet niet hoe het met jou is, maar mijn glazen bol doet het nog steeds niet…Dan kun je maar beter een hele stevige basis in jezelf hebben om te kunnen dragen wat er op je af komt.

Alles is altijd in beweging. Onze leef- en werkwereld is nu eenmaal onvoorspelbaar. Maar mijn  jongere versie zag al die wankelmomenten als dingen die me tegenhielden. Maar het werkt vóór me, het zijn richtingwijzers. Ze laten me weten dat er iets niet zo loopt als zou kunnen.

En ook ik kan nog steeds heel erg geraakt worden. Maar het brengt me minder van mijn stuk, ik kan er gemakkelijker van een afstand naar kijken en keuzes maken voor hoe ik ermee wil omgaan.

Ik ben er als het ware sneller doorheen, voel vertrouwen en kan heel rustig blijven. Want weet je, in het midden van de orkaan is het altijd rustig… Dat beeld helpt me altijd ontzettend om terug te vallen op mijn stevige basis.

Waardoor ik nu weet aan welke knoppen ik kan draaien om lekker in mijn vel te zitten, met plezier en energie mijn werk te doen. En samen met mijn lief ons mooiste leven te leven. Ondanks dat het leven ons citroenen geeft.

En dat gun ik jou ook.

Soms is het 1 stap vooruit en weer 2 terug, gevolgd door een grote sprong. Je bent als mens nooit ‘af’.

Hoe kun je blijven groeien?

Door steeds opnieuw de tijd en ruimte te nemen om even stil te staan. En met enige afstand naar jezelf te kijken. Door als het ware een selfie te maken en te onderzoeken hoe je ervoor staat.

Waar je blij mee bent, waar je energie van krijgt en waar dat juist weg lekt. Even afstand nemen, even uitzoomen en er een vergrootglas op zetten maakt dat je anders naar jezelf gaat kijken.

En van daaruit kun je andere keuzes maken. In de reuring van alle dag si het soms lastig om jezelf dat te gunnen, ruimte voor jezelf. Van een afstandje naar jezelf kijken. Zoek een collega, een goede vriend of vriendin of juist een friskijker. Ook ik gun mezelf nog steeds een coach. En elk kwartaal geef ik mezelf minimaal 2 reflectiedagen om terug te kijken en bij te sturen. Als DIY oefening, of ik laat me een spiegel voorhouden door iemand anders.

Wil je meer weten over deze 3 cruciale stappen? Ik vertel je er graag meer over. Stuur me gerust een mailtje, dan maken we even kennis en kun je me jouw vraag stellen. Ik help je altijd op weg.